Hep denilir ki, ‘Eğitim evde başlar’ ancak herkes çocuğunun okulda eğitim almasını ister.
Ne yazık ki eğitim, diploma almak ve iyi bir işe girmek olarak algılanır. İnsanlığa uyarıcı olarak gönderilen Tüm peygamberlerin duası da, ‘’Allahım..! İlmimi artır, ahlakımı güzelleştir’’ şeklindedir.
Enfal suresi 25. ayette yaradan buyuruyor ki; ‘’İyi bilin ki, mallarınız ve evlatlarınız sizin için ancak birer imtihan sebebidir’’. Ne yazık ki bu ayete aykırı davranıyoruz. Göz aydınlığı olan çocuklarımızı iyi yetiştirmiyoruz. Başka yerleri bilemem ama yaşadığım şehir Erzurum’da kimse çocuğunu gönül rahatlığıyla yakınındaki okula gönderemiyor. Herkes daha uzaktaki okullara göndermek istiyor. Sebebi bulunduğumuz semtteki okulların güven vermemesi.
Evlerimiz, araçlarımız, eşyalarımız hep lüks dökülüyor, birbirimizle yarışıyoruz. Ya çocuklarımız? İlkokul, ortaokul hatta lisede okuyan çocuklarımızı tek başına okula gönderemiyoruz. Çünkü, herkes başkasının tehlikeli olduğunu düşünüyor. Bu sebeple ana babalar okul önlerinde nöbet tutuyor. Oysa ki, sosyalleşme için çocukların arkadaşlarıyla birlikte okula gidip gelmeleri gerekir. Bugün ilkokul talebelerinin dilinden küfür, ortaokul talebelerinin elinden tespih, liselilerin de cebinden bıçak düşmüyor. Hepimiz eğitimi öğretmenlerden bekliyoruz.
Çocuklar, hayat piyangosunun çok pahalıya alınmış biletleridir. Bu bilete büyük ikramiye vurması veya boşa çıkması ailenin elinde olduğunu nedense hep unutuyoruz. Her söylenen kelime, çocuğun şahsiyetine konan birer tuğla olduğunu neden hiçbir ana baba görmüyor. Okullarda yaşanana kavgalar, öğretmene saldırmalar, okul basmalar neden artık sıradanlaştı? Çünkü, çocuklarımızı şımartıp, el bebek gül bebek büyütüyoruz.
Sokaklarımız, okullarımız ahlaksız çocuklarla, gençlerle dolu. Sebebi, terbiyenin ana kucağında başladığını unutan bir toplum olmamız. Nasıl yaşıyorsak, çocuklarımız da öyle yaşıyorlar. Mahalle büyüklüğünde koca koca binalarda yüzlerce insanla aynı çatı altında yaşıyoruz. Hangi komşumuzla bir araya gelip evimizi gönlümüzü açıyor, çocuklarımızın gönül rahatlığıyla birlikte oynamasına imkan veriyoruz? Vermiyoruz, çünkü kimse birbirine güvenmiyor. Herkes üstünlük kurma peşinde. Çocuklarımız da aynı.
İşte bu sebeple, ana babalar okul önlerinde evlat nöbeti tutuyor, kapısının önündeki okula göndermiyor. Allah, hayatın kitabında yüzlerce ayette, ‘Güzel ahlak’tan bahsederken, bizler güç, şiddet, tespih, küfür, bıçaktan bahsediyor, bunu yapan çocuklarımızla gururlanıyoruz.
Unutmayın..! Terbiyeyi, eğitimi, ahlakı ev de öğretmezsek, bir ömür boyu yürek yangını yaşayacağız..!
