Adam, adam olmalı bir kere!
Neyse o olmalı!
Dününü unutmamalı, bugünü yok saymamalı ve yarını da hesaba katmalı mesela!
Öyle ya!
Dünya bir günlük değil ki!
Hem sonra vefalı olmalı insan…
Oturduğu kucağın sahibinin sakalını yolmaya kalkışmamalı!
“Ne oldum” ya da “Ne buldum” delisi de olmamalı!
Daha düne kadar dil bilmez bir dağlı iken, bugünlere başkasının diliyle konuşarak geldiğini de unutmamalı!
Tabi, kendisini uçuran kanatların kime ait olduğunu da…
Hele hele kerameti kendinden hiç bilmemeli!
Saygıyı elden bırakmamalı!
Edebi, adabı, töreyi ve terbiyeyi muhafaze etmeli ki; muhabbet deminde de, ön sırayı bulmalı!
Başına buyruk olmamalı!
Vurdumduymazlık etmemeli!
Akıl danışmalı!
Fikir danışmalı!
Asla ve de kat’a “ben yaparım, olur!” gibi bir edepsizlik durumuna ki, hiç düşmemeli!
Boynuz olmalı; hatta becerebilirse kulağı da geçmeli ama!.. Boynuzun, kırkından sonra kolay kolay uzamayacağını da, kulağına küpe etmeli!
Had bilmeli!
Hudut bilmeli!
Ölçü bilmeli!
Sınır bilmeli!
Topraktaki mayın değil ki bu; eşeği önden sürüp gidesin!
Bu yüzden adam dediğin attığı her adımın kendisini nereye götüreceğini de, hesap edebilmeli!
Kürek olmalı, kayık olmalı!
Hatta gerekirse yelkeni dolduran rüzgar bile olmalı ama!.. Çaputtan yelken açmaya kalkışanların er veya geç alabora olacağını da, unutmamalı!
Az olmalı, öz olmalı!
Saz olmalı, söz olmalı!
“Ben” değil, “Biz” olmalı!
Amaaa!
Hiçbir zaman kendi kendini şişiren gaz olmamalı!
Hülasa…
El olmalı, kol olmalı…
Muhabbete giden yol olmalı!
Nefse bent olmalı, ikiliğe set olmalı!
Ve en önemlisi de:
Keçiyi yardan uçuranın bir tutam ot olduğunu ömrü boyunca hiç unutmamalı!
