Yâsin Suresi / 20
“Ey mürid, işlemediğin amellere üzülmemen ve işlediğin günahlara pişman olmaman, kalbinin ölmüş olduğunu gösterir.” İbn Atâullah el-İskenderî
Senin kentinin cesuru da sen ol!
Adili sen ol!
Doğru sözlüsü sen ol!
Öyle ol da gerekiyorsa kalabalıklar arasında en yalnızı sen ol!
Herkesin yok saydığı hakikati yüreğinde taşıyan bahtiyar ol!
Bu uğurda gerekince garipsenilen, aşağılanan, yukardan bakılan kahraman ol!
Şehrin öte ucundan gelen âdem olmak için, kalbi yerinden fırlayan aziz ol!
Hakikat yükünü taşıyan elçileri şeksiz ilk tanıyan ol!
Ve korkmadan…
Ne derler diye dertlenmeden…
Ürpermeden…
Eğip bükmeden…
“Bu elçilere uyun” diyebilecek kadar vefalı ol!
Öyle olmak için de hayatı beş kuruşluk çıkara…
İtibara…
Makama…
şehvete…
satmadan yaşamayı becerebilen adam ol!
Evvela insan ol ki, ardından dudakların hakikati dillendirirken titremesin!
Keşkeni hayata Kat
“(Ve) ona: “Cennete gir(eceksin)!” denildiğinde “Keşke” dedi, “kavmim bilseydi”
Yâsin Suresi / 26
Acıyı ikram etmek kolay…
Buruk olanı paylaşmak mümkün…
Eksiği bölüşmekte beis yok…
Yarımı infak etmeye ne var!
Sen cennete gir denildiğinde başkaları için vahhhlana biliyor musun, ondan bahset!
Keşke diyebiliyor musun, bu elimdeki servet komşuma da verilseydi…
Bu güzel esvap arkadaşımda da olabilseydi…
Bu makam benden çok hak eden kişiye gidebilseydi…
Keşke tebessümlerimin karışarak kahkahaya dönüşeceği dostların da gamzelerinden gülücükler asılabilseydi…
Diyebiliyor musun…
Bu hakikati keşke onur sandığı karanlık çukurdan çıkamayan arkadaşlarım da bilebilseydi?
Keşkeni hayata katıp, yâranına elinin kirlenmesi pahasına uzanabiliyor musun?
Keşke…
Hayatını cennete çevirirken bile kardeşlerinin haline bakıp yaslanabiliyor musun!
Keşke bilselerdi diyebiliyor musun!
Diyebildiğin vakit o keşkeler cennet olup serilirler önüne…
Hem de başkasının değil senin önüne!
