Vedat REFAYELİ

Zaman nasıl da değişti.

Artık daha Nihat Kılıçoğulları’nın fotoğraflarına da yansımıyor kızakla kayan çocuk fotoğrafları.

Demek ki artık kızak kaymak da tarihe karıştı ve o da anılarda kaldı.

O’nu da yuttu modernite.

Oysa daha gece kayağı diye bir şey yokken gece kızağı başlamıştı.

Hem de bizim Hasankale’de.

Pasinler’de.

Sanırım o zamanlar paten gibi kızağı da olmayan çocuk yoktu.

Sadece küçüklerin değil, yetişkinlerin de kızakları vardı, kayarlardı zaman zaman.

Benim büyüdüğüm Yamaç Mahallesi, adı gibi yamaçtaydı.

Oradan aşağı kaymak, dakikalarca kızakla kayma keyfinin adıydı.

Hasankale’de Osman Uslu ağabeyim vardı.

Komşumuzun oğluydu.

Telekom’dam emekli.

Onun bir kızağı vardı, onun kadar güzelini daha görmedim ben.

Altı bir defa her kış öncesi demirle kaplanırdı.

Çok süslü bir kızaktı.

Herkes o kızağı parmakla gösterirdi.

Osman ağabey sadece kaymazdı o kızakla.

Aynı zamanda sebze, meyve de taşır, bir nevi ticaret de yapardı.

Çok hayırlı bir kızaktı onunki.

***

Kadana derdik ona.

Hem iri hem de renkli boncuklar ile süslenmiş, afilli tahtadan yapılmış bir kızaktı.

Bir huyu vardı, asla kimseyle kızağını paylaşmazdı.

Kimselere vermezdi.

O da biz gibi gece kaymayı severdi.

Çünkü geceleri el etek çekilirdi.

Daha sakin bir ortamda onun keyfi bir başka olurdu.

En kötüsü kaydıktan sonra bir de yokuş yukarı taşınırdı o kızaklar.

Hele Osman ağabeyininki.

Büyük olduğundan ne çekerdi, bir bir hatırlıyorum.

Her neyse.

Görünen o ki artık kızak da tarihe karışacak.

Kaldı ki zaten o eski kızaklar da yok.

Şimdi uyduruktan, plastik kızaklar ile çocuklar kaydırılıyor.

Siz onu kandırılıyor diye algılayın.

Bu arada, kızak dedim de aklıma geldi.

Kızağın bir federasyonu da vardı galiba.

Başkanı seçim zamanı Erzurum’da kızak pisti vaadinde bulunmuştu.

Bırakın şimdi o pisti o başkanı gören var mı acaba?

Sahi, adı neydi, bilen, duyan var mı acaba?