Vedat REFAYELİ

Afedersiniz, sosyal medyamda da paylaştım dün.

Sürat pateni tarihinde ilk defa bir olimpiyata katılma hakkı elde ettiğimiz sporcumuz Furkan Akar’ın hepimizi gururlandıran bu başarısı tesadüf değil.

Olamaz da zaten.

Yakınen tanıyorum.

Tesadüf olamaz, çünkü o Furkan daha 2 yıl önce yine ülkemize hem de EYOF gibi bir organizasyonda tarihinde ilk defa iki ayrı mesafede bir ikincilik bir de üçüncülük madalyası kazandıran sporcuydu.

İlklerin adamı oluşu daha o gün Saraybosna’da belliydi.

Federasyon Başkanımız Gökhan Özdemir başta olmak üzere yöneticilerimizin üzerinde el bebek, gül bebek titrediği Furkan’ın sayesinde bir gün olimpiyata katılacağımıza emindik.

Diğer sporcularımız gibi onu da pamuklar içinde sarıp, sarmalamamız o yüzdendi.

Dün havaalanında çiçekler ile karşıladığımız milli sporcumuz o Furkan sayesinde bir hayali gerçekleştirdik, Olimpiyatlarda biz de varız dedik.

Başta spor bakanımız, Genel Müdürümüz olmak üzere, Olimpiyat Komitesi filan, gün boyu başkanımız tebrik telefonlarından meşgule düşmüştü.

O Federasyonun bir parçası olduğum için onur duyduğumdan ötürü kurbanın olduğum Allah’ımdan daha başka ne isteyelim.

Bundan güzel mutluluk, gurur olur mu?

Hele hele bu sporcumuzun Erzurumlu olması, hemşehrimiz olması ayrıca onur verici.

Kendisi ile dün görüştüğümde ayaklarının yere bastığını, hiç şımarmadığını görmek de şaşırtmadı beni.

Çünkü Furkan öyle bir sporcu değil.

O, Yavuz Akar’ın oğlu çünkü, Burak Akar’ın kardeşi.

Kendine yakışır şekilde duruşu vardı, o duruşunu devam ettiriyor.

2022’de Pekin’de yapılacak Kış Olimpiyatında gitme hakkı kazanan Furkan’ın ilk yurt dışı yarışını da benimle gerçekleştirmiş olması ayrıca benim için de onur oldu.

Furkan ilk yurt dışı yarışları için Slovakya’ya giderken, o kafilenin başkanı bendim ve bugün Zeynep Nazlı Erkılıç’ın antrenörlüğündeki o kafile ile Prag Havaalanında çektirdiğimiz bu fotoğrafa bakakaldım dün gün boyu.

Ben onu Slovakya’ya götürmüştüm, o şimdi hepimizi almış Pekin’e götürüyor!

Duygulanmamak elbette elde değil.

Ne diyeyim.

Varol Furkan, sen çok yaşa!