Vedat REFAYELİ

Senin, benim, kısacası hepimizin başında aslında.

Bir gün bir an bir talihsizlik sonucu sakat kalabilir, yürümeyi unutabilir, hatta ölebiliriz.

Hayatın bize ne yaşatacağını, önümüze ne çıkartacağını bilemeyiz.

Sevgili gazeteci Selahattin Şener ağabeyim 5 yıl önce talihsiz bir kaza geçirmiş ve yürüme sorunu ile karşı karşıya kalmıştı O Selahattin ağabey ki kıpır, kıpır, hareketli, yerinde duramaz biriydi.

O gün bugündür bastonla yürümek zorunda kalan Selahattin ağabey bize nanay, ama elbette ki ortopedik özürlülerin yaşadığı sorunu da bizzat yaşamış oluyor.

Dolayısıyla da her fırsatta gerek özel konut ve işyerlerinde ve gerekse kamu kurumlarında yürüme engellilerin hiç düşünülmediğine vurgu yapıyor hep.

‘’Açıkçası ben de normal haldeyken düşünmezdim böyle şeyleri. Ama modern şehir anlayışı bunu gerektiriyor. Engelliler de düşünülmeli’’ diyor.

Bizler normal hayatımıza devam ederken bunu aklımıza getirmiyoruz tabii ki.

Ama bizzat yaşayan daha iyi görüyor ve biliyor. Her fırsatta bundan yakınır durur Selahattin Şener ağabey.

Bir çok yerde göstermelik yürüyen merdiven, engelliler için yürüme yolu veya asansör yapılmış ama genelde çoğu da kullanılmaz durumda.

Ben de zaman zaman buna şahit olmuşumdur.

Geçtiğimiz günlerde DSİ’nin Bölge Müdürlüğü’ndeydik kendisiyle.

Girişte aklımıza gelmedi ama çıkışta engelli asansörünü düşündük.

Çünkü bina çıkışının sağ tarafında vardı ve doğrusu bugüne kadar da kullanılıp kullanılmadığını bilmediğimiz gibi varlığından bile habersizdik.

Her ikimiz de normalde bir çok yerde olduğu gibi göstermelik bir asansör düşündük bunu da ama yine de test etmek istedik.

Evet.

DSİ’nin asansörü ful çalışıyordu, test etmiş, onaylamıştık artık.

Sözün özü bir gün hepimiz sakat kalabilir, yürüme engeli filan yaşayabiliriz.

Onu aklımıza getirerek lütfen bu konuda samimi olalım ve işe ciddi bakalım.

Bir gün bizim de ona ihtiyaç duyabileceğimizi düşünerekten.

Bu benim son kararımdır.