Çeşme yanı başında, çöp atmak için yeteri kadar olmasa da konteynerler var. Ağaçların yaprakları arasından güneş ışınları beynime seratonin, dopamin taşıyor. Okuduğum kitapla beynim arasında harika iletişimler kurulmuş, kendimle sohbet ediyorum! Onlarca bakım görevlisi temiz tutabilmek için çalışıyor!
Şehrin hemen hemen her tarafından belediye otobüsleri ve dolmuşlar geliyorlar!
Oturdum, kahvaltı için ufak tefek şeyler hazırlıyorum, çay, sonra kahvemi içeceğim. Üç metre ilerimde çimenlerde bir kellik oluşmuş, gözüme adeta battı, hayret ettim, baktım ay çiçeği çekirdek kabukları! Çimenleri yakmış. Masamın altı, arkası hep kelleşmiş.
Belediye mangal ve semaver yakmak için yerler yapmış. Belediyenin inadına gelmiş etrafında ocak yakmışlar, çimler yanmış!
Sağ tarafa baktım, bir poşetin içinde piknik artıkları oradaki kısa bir duvarın arasına gizlenmiş, temizlikçi arkadaşların gözünden kaçmış.
Kalktım elime poşet geçirdim, mıntıka yapmaya çalıştım.
O arada bir görevli elinde büyük poşetle bir gün önceki vatandaşların yerlere attıkları poşet, sigara kutusu, kâğıt, pet şişeleri topluyor. Biraz sohbet ettik, gayet iyi niyetli, “ne yapalım dedi, her gün burasını baştan sona temizlemezsek, iki günde çöplüğe döner” dedi!
İnsanları iyi ve kötü, kirli ve temiz olarak bir sınıflamayı kimileri uygun görmese de kirli insanlar pek çok iz bırakıyorlar! Ve bu kirli insanlar kuvvetle tahmin ediyorum ki; iyi insanlar değiller, saygı ve nezaket eğitimlerinde büyük eksikliği yerlere çöp atarak haykırıyorlar!
Aslında belediyelerin bu tip insanlara ceza uygulaması, TC’sini alarak, parklara girmesini bir müddet yasaklaması bir caydırıcı unsur olabilir!
Okullarımızda, görsel medya kanalarıyla vatandaşlar bu konularda eğitilmeli bence! Bu yazıları yazmaktan genelde kaçınmaktayım, ancak el gözüyle baktığınız zaman görüntüler gerçekten bazı önlemleri ve eğitimleri vermenin şart olduğunu gösteriyor!
Kirli çevre, kirli insanların eseridir. Bakın hayatlarına, hayat hikayeleri ve mutlulukları da normal standartlarda değildir!