Türk siyasi tarihinin en önemli aktörlerinden Süleyman Demirel öldü.
Saf halk "Çoban Sülü" adıyla onu sevdi.
Fikir yetimi, şahsiyet öksüzü siyasiler onu "baba" diye sevdi.
Demokrat rolü kesenler, merhum Adnan Menderes'in varisi sanıp onu sevdi.
Tiyatrocular, uçuk vaatlerini ve mimiklerini sevdi.
Karikatürcüler şapkasını, gıdısını ve göbeğini sevdi.
Cemaatler, devletin malı deniz denilen sularda onu kaptan köşkünde sevdi.
Banker Kastelliler, enflasyon ve devalüasyon onu çok çok sevdi.
Sülün Osman onu boğaz köprüsünde sevdi.
Barış Manço "Kendini yoksa sultan mı sandın / Seninki sade isim benzerliği Süleyman" diye hoppa sevdi.
80'ler iki anahtar müjdesini sevdi.
Omurgasızlar "Dün dündür!" sözünü sevdi.
Koalisyon senaristleri fevkalâde figüranlığını sevdi.
Gazeteciler "binaenaleyh"ini ve şapkasını sevdi.
Hortumcular onu bir tanrı gibi sevdi.
28 Şubat postmodern darbecileri onun emir kulu halini sevdi.
28 Şubat sürecine kadar muhafazakârlar, bu tarihten sonra solcular onu sevdi.
Siyaset istatistikçileri onun 7 kez gidip 8 kez geliş esprililerini sevdi.
Recep Tayyip Erdoğan karşıtları onu helvadan put yapıp sevdi.
Yaşlılık psikolojisine düşenler “nostaljik bir fotoğraf”a bakar gibi sevdi.
Velhasılıkelam;
Sultan Süleyman’a kalmayan bu dünyada
Halk kimi hakikatli sevdiyse cenazesine katılarak sevdi.
Tekbirlerle sevdi.