Onu bunu bilmeyiz arkadaş!
Bu takım idman yapsın yapmasına da, Süper Lig’deki şu maçları da izlesin ara sıra…
Gençlerbirliği’ni mesela…
Ankaragücü’nü ya da Denizlispor’u…
Bu üç takım, şu anki sıralamaya göre küme düşmeye en yakın olanlar… Tabi bir de Erzurumspor var…
Ama her ne hikmetse bu takımlardan sadece Erzurumspor mücadele etmiyor…
Diğerlerinde hırs var, istek var, azim var, gayret var, mücadele var, oyundan düşmemek var…
Var da var… Var da var…
Gelin görün ki bu saydıklarımızın hiçbirisi anlı-şanlı Erzurumspor’da yok işte…
Maçın başlama düdüğünün çalmasıyla birlikte teslim bayrağını çekmemiz bir oluyor!
Bu mudur yani?
Düşünün!
Rakip takımların bizi çok iyi analiz ettikleri o kadar belli ki, nereden ve nasıl hücuma çıkabileceklerini ezberlemiş gibi oynuyorlar…
Biz ne yapıyoruz peki?
Malını peşin satan esnaf gibi elimiz arkamızda dolaşıyoruz sahada…
Rakip oyun kuruyor, biz bildiğin izliyor, ayaklarına bakıyoruz resmen… Gidip baskı kuralım, rakip takımı hataya zorlayalım, savunmayı rahatsız edelim, oyun planlarını bozalım…
Yok arkadaş, yok!
Erzurumsporlu topçuların böyle bir düşüncesi de yok, böyle bir gayreti de yok…
Bekliyorlar, bekliyorlar, bekliyorlar…
Rakip takım oyunu birinci bölgede kuruyor, organize olup ikinci bölgeyi de geçiyor, üçüncü bölgede de Allah ne vermişse zorluyor…
Ondan sonra niye gol oldu?
E, olur tabi…
Sen Gülhane Parkı’ndaki ceviz ağacı misali çakılıp kalırsan yerinde, atak da olur, hücum da olur ve nihayetinde gol de olur…
Hayret ki, hayret!
Hem ne geldi aklımıza biliyor musunuz?
Erzurumspor sezona hızlı bir başlangıç yaptığı ve ardından takımda bazı sakatlıklar yaşanmaya başlandığında demiştik ki: “Takım nazara geldi, oyuncuların başında en iyisi mi biraz tuz gezdirelim!” diye…
Şimdi bakıyoruz da…
İyi ki böyle bir şey yapmamışız…
Aksi halde bunlar tuzu bile kokuturdu vallahi!
O derece yani…
