Sivas Demirspor'da başlayan futbol hayatını, 1. Lig'de Kırıkkalespor'un formasıyla devam ettirirken Beşiktaş maçında dizinin dönmesine neden olan rakip futbolcunun üzüldüğünü görünce teselli eden, meslektaşımın üzülmesine dayanamam, diyen o yufka yürekli biriydi o!
Derdini dinleyen, derdine derman bulamazsa kendi kendini yiyen biriydi o!
En zor zamanda arkadaşının yanında olan ve dostluğunu esirgemeyen bir dosttu o!
Sevgili kardeşim, dostum Tuncer Canyurt'tu o!
Saymadım kaç yıl oldu bu dünyadan çekip gideli, saymam da!
Çünkü sevenlerinde yaşıyor, yaşamaya da devam ediyor, edecektir.
O yüzden, ismin ne telefonumdan sildim, ne de yüreğimden.
Eksikliğini elbet hissediyoruz, kızdığı zaman en ağır küfrü olan "mikrop" diyişini bile özlüyoruz, özlüyorum.
Bilinir ve denilir ki; bir insanın eksikliği ne kadar hissediliyorsa, o insan o kadar değerlidir dostları, arkadaşları, dahası bu dünya için.
Dün gibi hatırlarım, Tuncer kardeşim Kırıkkalespor'da oynarken, kardeşi Turgay'la birlikte İstanbul'dan Sivas'a trenle dönüyorduk. Gecenin bir yarısı tren Kırıkkale'de durdu ve planımızda olmamasına rağmen Turgay'la birlikte trenden apar topar indik. Elbet tek istikamet Kırıkkalespor'un tesisleriydi. Gittiğimizde bekçi bizi karşıladı ve kampta olduklarını söyledi; ama biz ısrar edince gidip Tuncer'i uyandırdı.
Otel değil ya burası kamp.
Tuncer, mikroplar bu saatte ne işiniz var burada, diyerek bizi karşıladıktan sonra fırça yemeyi göze alarak bizi bir odaya yerleştirdi, ertesi gün maçı izledikten sonra da yolcu etti.
Elbet bu anının detayları da var; ama burada anlatmanın sırası değil.
Belki başka bir yazıda dostumla olan anıları paylaşırım. Kızacak olsa da en fazla, "mikrop," der geçer.
Bu dünyadan zamansız göçen bir dostun ardından yazmak o kadar zor ki!
Çünkü onun ölümünü kabullenemiyor insan.
Sevgili Tuncer, vefakâr kardeşim, değerli dostum, eksikliğini hissetmemek mümkün değil.
Ve sana öyle kızıyorum ki!
Neden gittin bu hayattan!