Meydanlardayız…
Milletin meydanlarında…
Bu vatanın meydanlarındayız!
Milli iradenin çağlayan gibi coştuğu meydanlarda.
Bu meydanlar neden yapılıyor, küçük caddeler, dar sokaklar yetmiyor muydu diyenlere; yetmez demek için meydanlardayız.
Bu vatanın evlatlarına, gözü dönmüş hainlere cevap vermek için küçük caddeler, dar sokaklar yetmez!
Türkiye’nin her yerinde meydanlar hıncahınç dolu…
Tekbir seslerini işitmeyen tek çakıl taşı kalmayıncaya kadar da dolu olacak Allah’ın izniyle!
Meydanlarda tek ses, tek yürek ellerde bayraklar nöbet bekleyen yiğitler, kahraman bacılar, korkusuz gençler, heyecanlı çocuklar olduğu sürece bu vatan için korku yok.
FETÖ’cu, darbeci hainlerin son kısık sesleri de kesilene kadar meydanlarda olacağız.
Bu ülkenin her sokağı ellerinde şühedanın kanıyla rengini bulmuş bayrakların gölgesinde kendini emin hissedecek.
Birbirine meydanlarda kenetlenmiş insanların dillerinde fısıltıyla da olsa bu milleti bölmeyi hedefleyen hainlerin öğretmeye çalıştığı kelimeler yok…
Silindi gitti hepsi!
Kimse yanındakinin Türk, Kürt, Laz, Çerkez olduğuna bakmıyor…
Kardeş mi, vatanını seviyor mu, Allah emretti diye mazlumların yanında mı diye bakıyor.
Demek ki, bizi bölen kelimelerin hepsi bize yabancıymış.
Kim bu cennet vatana kast ederse karşısında Mllet’i bulurmuş.
Meydanlarda siyasi partilerin bayrağı yok, siyasetin sloganlarından eser yok sadece şanlı bayrağımız var.
Ey hainler, bu manzarayı biz kalplerimizle okuyoruz siz de kör olmuş gözlerinizle iyice yerleştirin hafızalarınıza..
Gözleri var görmezler…
Kulakları var duymazlar…
İlahi fermanının muhatabı olan FETÖ’cü darbeciler ve onların korkak aveneleri kendinize gelmek için bu milletin tokatını ensenizde hissetmeniz gerekiyordu ve aynen öyle oldu!
Ben bu haysiyetsiz kalkışmanın en şiddetli geçtiği yerde gördüm hainleri; Çengelköy’de…
Sabaha kadar ateş altında tuttular bizi…
Boğaz Köprüsünü kapatmaya çalıştılar…
Ellerinde silahları olan bu hainlerin karşısına yanında çakı bile olmadan dikildi bu Millet’in yiğitleri…
Tarandılar… yılmadılar…
Tankların altında ezildiler… korkmadılar..
Bombalandılar… bana mısın bile demediler.
Sonra bu şehitlerin acısını yüreğine alıp bu Millet meydanlara koştu.
Ülkenin her yanında meydanlarda Millet vardı.
Ama bir Erzurum vardı ki…
Vatanı sevmek nasıl olur, can nasıl hakikat uğruna feda edilir göstermek için meydanlara koştular.
O alçak Fetullah’ın bu şehrin içinden çıktığına inanamayacağınız bir kahramanlık destanı yazdılar.
O zaman anladık ki, hemşehrilik aynı şehirde doğmakla olmuyor…
Kardeşlik aynı ana babadan olmaktan ibaret değil…
“Hakikatin yanında olmayan senin ailenden sayılmaz” mealindeki Hak sözü bir kere daha Erzurum meydanında canlandı.
Çok kardeşim sürekli arayıp o hainin nüfus kaydını bu şerefli memleketin kütüğünden silsinler diye söylenip duruyor.
Dillendir bunu diyorlar. Bu vatana en hassas insanların kütüğünden düşürsünler diye bu haini Millet’in arzusunu dillendirmek boynumuza borç oldu, söylüyoruz.
Neredeyse nüfusunun yarısı 150 bin insan Erzurum’un meydanlarında tek yürek “bayrak inmez, vatan bölünmez, bu hainlere ülke verilemez” diye haykırıyorlar.
Bu şehrin tüm ahalisi meydanlarda toplanmış, gelemeyenler yaşlılar, hastalar, bebeler…
Bir de inlerine saklanmış küçük bir güruh!
Erzurum, sen şehirlerin en güzellerinin arasına ismini hiç silinmeyecek şekilde yazdın.
İyi ki varsın…
Sen bu ruhla meydanları doldurdukça bu vatan da var olmaya devam edecek.
Bu milletin Reis-i Cumhuru nöbet bitmiştir demeden meydanları terk etmeyeceğini dost düşman bilsin diye tekraren söylüyoruz…
Biz bu vatanın her karışını şühedanın kanı bedeli kazandık ey alçaklar; meydanlar bizim, irade bizim, minarelerden kalbimize akan ezanların bekasını canıyla garantiye alacak olan biziz!
Sen ne mübarek şehirsin Erzurum, evlatlarının hepsi vatan kokuyor!
